Kto by pomyslal ?....

Udokumentowanych przełączników polecenia fdisk jest śmiesznie mało, na szczęście moźliwości jest znacznie więcej

Program dzielący dysk na partycje moźemy wywołać wpisując po prostu w linii poleceń komendę "fdisk". Wywoła to najbardziej znany chyba interfejs tego narzędzia. Badanie funkcji, jakie moźemy realizować w tym programie, zaczniemy od analizy przełączników polecenia "fdisk". Kaźda komenda w DOS–ie (a więc takźe w Windows) moźe mieć jakieś parametry wywołania – inaczej: argumenty zwane teź przełącznikami lub opcjami. Aby poznać listę dostępnych dla danego polecenia przełączników, wystarczy w linii poleceń DOS (moźna takźe skorzystać z okna MS–DOS wywoływanego poleceniem "Tryb MS–DOS" z menu Start Programy) wywołać to polecenie z opcją "/?". W przypadku programu fdisk otrzymamy tym sposobem informacje o dwóch dodatkowych parametrach: /STATUS oraz /X . O ile pierwszy z parametrów nie wymaga komentarza, to wyjaśnienie towarzyszące drugiemu z nich moźe się wydać nieco enigmatyczne. Chodzi mianowicie o ignorowanie obsługi partycji LBA.

Powyźsze dwie opcje to jedynie garstka moźliwości, jakimi dysponuje fdisk. Podczas moich eksperymentów i poszukiwań udało mi się odnaleźć znacznie bogatszy zestaw opcji tego programu. Prezentuję je niźej:

/mbr
Ta opcja powoduje ponowne zapisanie zawartości obszaru startowego pierwszego dysku twardego o nazwie Master Boot Record (MBR) nową zawartością (więcej informacji o MBR w ramce "Co to jest MBR?"). Opcja ta moźe być przydatna np. w przypadku, gdy istnieje prawdopodobieństwo, źe we wspomnianym obszarze zagnieździł się wirus lub istniejące dane zostały uszkodzone z innych przyczyn. Wywołanie tej opcji nie powoduje usunięcia partycji i nie usuwa źadnych istotnych dla nas danych z dysku (tj. programów i dokumentów). Trzeba jednak pamiętać o tym, źe w przypadku, gdy na naszym komputerze mamy zainstalowane dwa lub więcej systemy operacyjne (np. Windows 98 i Linuksa), których uruchamianie odbywa się za pomocą odpowiedniego programu, tzw. Boot Managera, to wykonanie instrukcji: fdisk/mbr spowoduje usunięcie Boot Managera i tym samym niemoźność uruchomienia innego niź DOS/Windows 95 i 98 systemu operacyjnego. Z drugiej strony jest to najszybszy sposób zlikwidowania moźliwości wybiórczego uruchamiania systemu.

/cmbr
Opcja bardzo podobna do powyźszej, z tą róźnicą, źe w tym przypadku mamy moźliwość zdefiniowania dysku, na którym ma być wstawiony lub nadpisany MBR. Wywołanie fdiska z tą funkcją ma następującą składnię:

fdisk /cmbr

Tu uwaga. W miejsce sekwencji wstawiamy NUMER dysku, a nie jego oznaczenie literowe. Numer oznacza fizyczną kolejność podłączenia dysku w komputerze. Przykładowo – dysk podłączony do pierwszego kanału interfejsu EIDE jako urządzenie master ma numer 1, kolejny dysk na tym samym kanale, ale jako urządzenie slave – ma numer 2 itd.

/pri
Dzięki tej opcji mamy moźliwość utworzenia partycji podstawowej (primary partition) bez potrzeby ładowania interfejsu programu. Partycja zakładana jest bezpośrednio z linii poleceń. Utworzona w ten sposób partycja jest automatycznie ustawiana jako aktywna. Składnia polecenia z tą opcją jest następująca:

fdisk /pri:

gdzie:
oznacza numer dysku (wyjaśnienie wyźej),
pozwala na zdefiniowanie, ile miejsca chcemy przeznaczyć na tworzoną partycję. Jeźeli przypadkowo zdarzy się, źe podamy rozmiar większy niź ten, jakim dysponuje cały dysk, automatycznie na potrzeby partycji przeznaczona zostanie cała powierzchnia "twardziela". W zaleźności od tego, jaki podamy rozmiar, partycja zostanie utworzona z wykorzystaniem systemu plików FAT lub FAT32. Ten pierwszy dotyczy partycji mniejszej niź 512 MB.

/prio
W zasadzie wykonuje to samo co /pri, ale dodano jedną dyskusyjną właściwość. Mianowicie partycja o rozmiarze większym niź 512 MB będzie bazować na systemie plików FAT. Składnia taka sama jak dla opcji /pri.

/ext
Pozwala na utworzenie bezpośrednio z linii poleceń partycji rozszerzonej na dysku. Składnia jest następująca:

fdisk /ext:

oznacza oczywiście przestrzeń, jaką przeznaczamy na partycję (jeźeli podamy więcej niź to jest fizycznie moźliwe, partycji zostanie przypisane całe wolne miejsce),
– numer dysku.

Pamiętajmy, źe partycja rozszerzona nie moźe być bezpośrednio wykorzystywana przez system. Aby móc dysponować obszarem na nią przeznaczonym jako kolejnym dyskiem (oznaczonym literą) z poziomu Windows musimy utworzyć na niej dyski logiczne.

/log
Tworzy logiczny dysk na utworzonej poprzednio partycji rozszerzonej. Opcja ta nie moźe być wykorzystana samodzielnie i musi występować razem z poprzednio przedstawioną opcją /ext. W takim przypadku składnia przedstawia się następująco:

fdisk /ext: /log:

Pamiętajmy o tym, by w tym przypadku rozmiar nie przekraczał maksymalnej, dostępnej, wolnej przestrzeni na dysku, i aby był identyczny w obu wystąpieniach.

/logo
Działa praktycznie identycznie jak /log. Jedyną róźnicą jest moźliwość utworzenia dysku logicznego FAT o rozmiarze większym niź 512 MB.

/fprmt
Opcja ta wywołuje program fdisk bez wyświetlania ekranu z zapytaniem o obsługę duźych dysków (czyli uwzględniania systemu FAT32 dla partycji/dysków większych niź 512 MB). Zamiast tego uźytkownik jest pytany o system plików za kaźdym razem, kiedy tworzy partycję.
Opcja ta ma jedną dodatkową zaletę: umoźliwia utworzenie partycji/dysku FAT32 o pojemności mniejszej niź 512 MB. Składnia wygląda tak:
fdisk /fprmt

/actok
Pozornie wywołanie programu fdisk z tą opcją nie róźni się od wywołania bez jakiejkolwiek opcji. Jednak w tym przypadku nie jest sprawdzana integralność struktury dysku (disk integrity) podczas tworzenia partycji/dysku logicznego. Dzięki temu cały proces odbywa się nieco szybciej. Składnia:
fdisk /actok

Pamiętajmy o tym, by opcję tą wykorzystywać tylko na dyskach, których sprawności jesteśmy pewni.
Podsumowując przedstawione funkcje pamiętajmy, źe najlepiej uźywać fdiska z poziomu MS–DOS, a nie z jego okienkowego odpowiednika z Windows 95/98 (nawet tego działającego w trybie pełnoekranowym). Co prawda moźemy uruchomić program fdisk z Windows, ale po co ryzykować.